آیا تا به حال بعد از لذت بردن از غذایتان، ظرف بیرونبر را در سطل زباله انداختهاید؟ یا بستهبندی تنقلات را بدون فکر دور انداختهاید؟ این اقدامات به ظاهر بیاهمیت، یک مسئله زیستمحیطی عظیم را پنهان میکنند: زبالههای پلاستیکی روزانه ما در نهایت به کجا میروند؟ آیا آنها واقعاً بازیافت میشوند و همانطور که تصور میکنیم دوباره متولد میشوند؟
امروز، ما پلیپروپیلن (PP) - یکی از رایجترین پلاستیکها - را بررسی میکنیم تا سفر بازیافت آن را کشف کنیم و نشان دهیم که چگونه این ماده بیادعا میتواند از طریق فرآیندهای بازیافت مناسب متحول شود و به حفاظت از محیط زیست کمک کند.
پلیپروپیلن، یک پلیمر ترموپلاستیک، تقریباً در تمام جنبههای زندگی مدرن نفوذ کرده است. ماهیت ترموپلاستیک آن امکان گرم کردن، ذوب کردن و شکلدهی مکرر را بدون تغییر خواص شیمیایی فراهم میکند و PP را بسیار سازگار و قابل بازیافت میکند.
از اجزای خودرو و دستگاههای پزشکی گرفته تا بستهبندی خردهفروشی و اقلام روزمره مانند درپوش بطری، نی و حتی برخی از منسوجات، PP به عنوان یک ماده ضروری عمل میکند. با این حال، این استفاده گسترده، چالشهای قابل توجهی را در مدیریت پسماند هنگام رسیدن محصولات به پایان عمر ایجاد میکند.
پلاستیک PP در واقع قابل بازیافت است و میتواند از طریق فرآوری مجدد به محصولات مختلف تبدیل شود. با این حال، همه اقلام PP به دلیل محدودیتهای فنی واجد شرایط برنامههای بازیافت استاندارد نیستند.
کیسههای بافته شده PP که معمولاً در کشاورزی، لجستیک و ساختوساز استفاده میشوند، در صورت جمعآوری و پردازش صحیح، قابلیت بازیافت عالی را نشان میدهند. زنجیره بازیافت شامل جمعآوری، مرتبسازی، خرد کردن و جداسازی رنگ قبل از تولید مجدد است. با وجود این پتانسیل، بیشتر کیسههای PP در حال حاضر به دلیل الزامات پردازش پیچیده، به محلهای دفن زباله ختم میشوند.
کیسههای حجیم صنعتی که برای حمل موادی مانند کودها و دانهها استفاده میشوند، میتوانند تحت بازیافت تخصصی قرار گیرند. بازیابی بهینه شامل سیستمهای حلقه بسته است که در آن کیسهها تمیز، بازسازی و از نظر کیفیت برای استفاده مجدد در کاربردهای اصلی خود آزمایش میشوند، که نیازمند همکاری بین تولیدکنندگان، کاربران و متخصصان بازیافت است.
رونق تحویل غذا، کوههایی از ظروف PP را ایجاد کرده است که بسیاری از آنها دارای کد شناسایی رزین "#5" هستند که نشاندهنده قابلیت بازیافت است. این ظروف که به درستی پردازش شوند، میتوانند به کابلهای باتری، دستگیرههای ابزار، لوازم تمیزکننده یا محصولات ذخیرهسازی تبدیل شوند.
زبالههای PP چالشهای دوگانهای را ایجاد میکنند: ماندگاری در محلهای دفن زباله (مدت زمان تجزیه 20-30 سال) و پذیرش محدود بازیافت شهری. اکثر برنامههای جامعه PP را به دلیل محدودیتهای تجهیزات مرتبسازی حذف میکنند و مصرفکنندگان را مجبور میکنند به دنبال بازیافتکنندگان تخصصی باشند.
مزایای بازیافت عبارتند از:
بازیافت PP شامل پنج مرحله کلیدی است:
دو رویکرد اصلی برای رسیدگی به زبالههای PP وجود دارد:
بازیافت مکانیکی به صورت فیزیکی PP تمیز و تک منبع را به مواد جدید پردازش میکند، اگرچه اغلب با محدودیتهای کیفی برای محصولات درجه پایینتر همراه است.
بازیافت شیمیایی (به ویژه پیرولیز) PP پیچیده یا آلوده را به مواد خام برای تولید پلیمر با کیفیت بالا تجزیه میکند که نشاندهنده یک راهحل بلندمدت امیدوارکننده است.
بازیافت مؤثر PP نیازمند مشارکت عمومی است:
اکثر برنامههای کنار خیابان PP را به دلیل چالشهای مرتبسازی حذف میکنند و به رسیدگی تخصصی نیاز دارند که هزینهها و پیچیدگیهای لجستیکی را افزایش میدهد.
PP بازیافتی در لوازم باغبانی، الیاف صنعتی، سطلهای ذخیرهسازی، دستاندازها و از سال 2013 (پس از تأیید FDA)، بستهبندی مواد غذایی منتخب ظاهر میشود.
در حالی که بازیافت کامل نیازمند فرآوری صنعتی است، مصرفکنندگان میتوانند PP را با تمیز کردن ظروف، برداشتن درپوشها و جداسازی مواد آماده کنند.